αφρικάανς

Γλώσσα των Μπόερς της Νοτιοαφρικανικής Δημοκρατίας, που αναγνωρίστηκε ως επίσημη γλώσσα το 1925 μαζί με την αγγλική και σήμερα τη μιλά κάτι περισσότερο από το μισό του πληθυσμού. Όταν τον 17ο αι. άποικοι, κυρίως Ολλανδοί, άρχισαν να μεταναστεύουν στην περιοχή του Ακρωτηρίου, η γλώσσα τους, σε επαφή με τις ιθαγενείς των Οττεντότων, Κάφρων, Μαλαίων κλπ., άρχισε να τροποποιείται, αποκτώντας σιγά-σιγά μια νέα φυσιογνωμία, πολύ απλοποιημένη στη μορφολογική δομή της, με αγγλικές, μαλαϊκές κλπ. επιδράσεις στο λεξιλόγιο. Η αυτονομία όμως της α. (η οποία για μια ορισμένη περίοδο ονομαζόταν νοτιοαφρικανική) με πολλή δυσκολία αναγνωρίστηκε: μόνο γύρω στα τέλη του 19ου αι., η έναρξη μιας αξιόλογης πνευματικής ζωής έδωσε ισχυρή ώθηση για την επίσημη αναγνώριση της γλώσσας. Η τιμή για το πρώτο βήμα ανήκει στη μετάφραση της Βίβλου στην α. Λίγο αργότερα, στις αρχές του 20ού αι., η α. άρχισε να διδάσκεται στα σχολεία. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκαν οι πρώτοι αληθινοί πρωταγωνιστές της λογοτεχνίας, η οποία, έπειτα από μερικές απόπειρες μικρής αισθητικής αξίας, έδωσε σειρά αξιόλογων ποιητών, όπως οι Γιαν Φρανσουά Ελίας Σέλιερς, Τότιους (ψευδώνυμο του Ζακόμπ Ντανιέλ ντι Τουά), ποιητής αλληγορικός που συνεργάστηκε στη μετάφραση της Βίβλου, Κρίστιαν Λούις Λέιπολντ, που υπήρξε και πνευματώδης δημοσιογράφος και ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία και το θέατρο, Ντανιέλ Φρανσουά Μαλέρμπ, που το γεμάτο ανησυχίες και πολυσύνθετο έργο του συνέβαλε στην προώθηση της λογοτεχνικής παραγωγής του α. προς την ωριμότερη φάση της, και, μερικά χρόνια αργότερα, ο Τόον Βαν ντερ Χέεβερ, ποιητής πραγματικά πρωτοποριακός. Στην αφηγηματική τέχνη αξίζει να αναφερθούν ο Σανγκίρο (ψευδώνυμο του Άντριες Αλμπέρτους Πιενάαρ), που έργα του έχουν μεταφραστεί και στην Ευρώπη και έγραψε διηγήματα σχετικά με τη ζωή και τις συνήθειες των θηρίων της Αφρικής, την οποία γνώρισε από κοντά στα χρόνια της εφηβικής του ηλικίας που την πέρασε στη σαβάνα. Αργότερα ο Μίκρο (ψευδώνυμο του Κρίστοφελ Χέρμανς Κιν) έστρεψε το ενδιαφέρον του στη ζωή των ιθαγενών. Πλούσια και έντονη στάθηκε επίσης η δημιουργική δραστηριότητα του διηγηματογράφου και ποιητή Κρίστιαν Μάουριτς Βαν ντεν Χέεβερ, που ενδιαφέρθηκε κυρίως για τη ζωή των ανθρώπων της υπαίθρου (στην πεζογραφία του που τη χαρακτηρίζει δραματικός χαρακτήρας). Στο σύνολό της η λογοτεχνία της α., στην οποία δεν είναι ξένα το θέατρο και η δοκιμιογραφία, παρουσιάζει στη συνεχή της ανάπτυξη και εξέλιξη μια ολοένα και πιο συγκεκριμένη και συνειδητή ατομικότητα, που εκδηλώθηκε σε ίσο μέτρο στο αγγλικό περιβάλλον και το ολλανδικό. Συλλαλητήριο στο Λονδίνο το 1902, μετά την ανακήρυξη της ειρήνης του πολέμου με τους Μπόερς.